daisy

parmaklarim kaşınıyor girmek istiyorum tw a 

yine ve yine kendi kendime yoonkook yazmaya çalışıyorum 

sosyal medyadan soğuyorum git gide çok korkunç şeyler olmaya başladı. 

Günaydın artik öğlen oldu ama 
          Tekrardan hayata baglan tekrardan uyandığın bi güne günaydın olsun

beni burada kimse görmüyor günlük gibi kullansam bir şey olmaz sanırım. bir insanın kendi olması olduğu gibi kalması bu dünyadaki en büyük yük ve ben bu yükü kaldırmam. bir şeyleri başarmak istiyorum, benim yazdıklarım da sevilsin ilgi görsün istiyorum ama o alanda bile o kadar silik bir insanım ki basaramiyorum hiçbir şeyi. yeteri kadar çabam yok, elimdeki fırsatları değerlendiremiyorum, kendim olamıyorum, sürekli bastırılıyorum bunaldım. bir şeyler için çaba gösterirken değer görmemesi beni incitiyor, küsüyorum her şeye kendimi kapatıyorum bulamıyorum kendimi. çok yoruldum bunaldım ne yapsam olmuyor. ben kendimi sevemiyorum başkaları sevsin değer versin istiyorum bir iki güzel söz duyayım kendime geleyim istiyorum ama olmuyor beceremiyorum. herkes sen iyisin yeteneklisin şöyle böyle birisin dese de aslı hiç yok ben buyum bomboş biriyim işte.

Seninle konuşmayı,seninle ruhunun ve ruhumun derinliklerine inmeyi çok özledim. Bazen öyle hissediyorsun ki teselli edecek bir kelime bile bulamıyorum,sadece seni seviyorum cümlesi geçiyor içimden. Senin yanında olmayı,sana sarılmayı,seninle şiirler okumayı,gökyüzünü izleyip güzel manzara fotoğrafları çekmeyi çok istiyorum ve bunun şu an olamıyor oluşu canımı daha çok acıtıyor. Bu aralar sen de iyi değilsin ben de değilim,bu yüzden sana iyi gelememek üzüyor beni. Seni çok seviyorum,seni çok özlüyorum ve bu özlem içimde hep olacak. Kendine sakın daha fazla yüklenmeye kalkma çünkü ben yanındayım,arkandayım,önündeyim. Onları benimle de paylaş ki kız kardeşin olmayı daha çok hak edeyim. Biz kardeşsek o yükleri beraber taşıyacağız,söz mü?

Sanırım çok düşünüyorum... Dün gece beni ziyarete geldin. Aslında ben sana geldim. Kapıyı açan sendin ama beni kapıdan içeriye almadın. Bir ev vardı. Tek katlıydı. Senin olduğu belli. Ben vardım. Yanımda birisi daha. Kim hatırlayamıyorum. Bir şeyleri hatırlama da kötüyümdür. Geceydi, etraf kapkaranlık. Belki gece yarısıydı. Koşarak kapıya gelmiştim. Kapıyı açtığında iyi değildin ama belli etmemek için çaba gösteriyordun. Çünkü ben sana bişey dedim ve sen o an için gerçek haline, üzgün haline geri döndün. Beni içeriye almadın. Sen kapının sütununa yaslanmıştın. Bende karşına geçtim. Küçücük alan, ayaklarımız birbirine değiyordu. Sonra sen başını başıma yasladın ve ağlamaya başladın. Ama hıçkırarak değil. Ama keşke hıçkırarak ağlasaydın. Daha az canın yanardı belki. Öyle sessiz ağladın ki bilmiyorum benim bile canım acıdı. Bana bir şeyler anlattın. Belki de her şeyi anlatmışsındır. Hatırlamıyorum. Sonra uyandım. Sanki yaşanmış gibiydi. Bilmiyorum kendimi kötü hissettim ve burdayım işte. Sana yazdım. Lütfen kendini değersiz hissetme. Lütfen kendini kötü olan hiçbir şekilde hissetme. Kötü sıfatlara takılma. Seni üzmelerine izin verme. Dikkate almaman gereken kişileri ve söylediklerini dikkate alma. Kendine dikkat et. Ve ben hep burdayım. Seni her zaman dinlerim. Kendini asla yalnız hissetme. Seni seviyorum. Hemde çok fazla. Kötü günlerimiz hemencecik geçecek umarım. Belki gece okursun diye; iyi uykular, yoongili güzel rüyalar sarı papatya...

Yanlış hissetmeye alıştırılmışsındır belki de...özledim.   

yokluğum herkese iyi gelecekmiş gibi hissediyorum, doğru da hissediyorum galiba. özlenmemeye alışkınım zaten. 

Sanırım The End okuma zamanı geldi....