Ben sevgilimden ayrıldım diye ağlayacak bir kız değilim, çünkü çok şey yaşadım. Gerçekten aklınız almayacak kadar çok şey ama gelip de size burada hepsini anlatamam değil mi? Ben çocuk bile olamadım, ben akraba bağlarını bile bilemedim, yazdığım kitaplarda bile bunları araştırıp yazıyorum çünkü bilmiyorum. Asla normal bir hayatım olmadı ama diyeyim ben acınılmak istemiyorum sadece anlaşılmak istiyorum, artık birileri beni anlasın istiyorum. Psikolojim zaten berbat kaç senedir.
Biliyorum şu an konudan konuya atlıyorum ama kafamın içi de aynen böyle, karmakarışık. Asil konu şu ki bu yıl çok kötü geçti ki hala geçiyor da belki de acıları geçmiyor.
Belli bir şey yok ama annem 23'unde yani sadece 10 gün sonra ameliyat olacak, doku Ankaraya gidecek ve iyi huylu mu kötü huylu mu öğreneceğiz, eğer kötü huyluysa annem kanser demek ve bu da hastanede yatıp kemoterapi alması demek ki yenemeyedebilir ve de genetik bir hastalık olduğu için bende olma ihtimali de doğuyor, bu kadar kötü bir durumda beynimden o kadar ihtimal geçiyor ki delireceğim.
Ben yaşadığımı hissetmiyorum, sadece nefes alıyorum.
