Çoğu zaman vazgeçtim, hem de her şeyden. Ailemden, arkadaşlarımdan, aşık olduğum kişiden, geleceğimden, hayallerimden en çokta kendimden. Çöküş mü, büyümek mi bilmiyorum ama ben kendimi çoğu zaman çok kötü hissettim. Evden kaçtım, hayatımdan kaçtım. Bir gece her şeyimi geride bırakıp gitmeye çalıştım. Sonra yine sabah oldu, gözlerimi yine hiç istemediğim bir yerde hiç istemediğim şekilde açtım. Ama o güneş yine doğdu üzerime. Hayat elbet geçti, zaman bir şekilde geçti ve ben yine kendi ilacımı satırlarda buldum. Sürekli başına geçip yine yarım bırakıp gittiğim bu satırlarda buldum. Burası benim gerçek evim gibi. En rahatladığım yer ise bu duyuru panosu. Intih@r etmeye çalıştım çoğu kez, yemek yemeyi kestim ve şu sıralar bunun acısını çok feci çekiyorum. Her gün annem gözlerimin içine dolu dolu bakarak ilaçlarımı vermesi, yemek hazırlayıp hele de en sevdiğim yemekleri hazırlayıp yiyememek, yedikten sonra kendimi kusmaya zorlamak, aynalardan gerçekten kaçmak, geceleri kabuslar görmek ve sürekli kendini suçlamak bir insani ne kadar sağlıklı bırakır bilmiyorum. Ama ben olabildiğimce sağlıklı kalıp sizlerle tekrar buluşmak için can atıyorum yeniden her şeye başlayacağım umarım bu sefer bırakmam.. İyi geceler güzellikler (: