DAMLA
Yalnizsin...
Kör kuyunun en dibinde kalan bir damla su gibi.Koskocaman karanlığın içinde tek başınasın.Ama asıl acı olan, koskoca karanlığın icinde yalnız kalmak degilde,kimsenin gelip seni ordan çıkarmayacağını bilmek. Suyun bol olduğu biryerde,dipsiz bu kuyuda ki tek damlasın sen.Kimsenin gelip çıkarmaya ihtiyac duymayacagi cinsten.Ne güneş görüp kuruyabileceksin ne de yağmur alip çoğalabileceksin.Hic birseyin ulasmaya tenezzül bile etmedigi bir yerde kalacaksin sona ve sonsuza dek.Hep kuyunun basinda ; acaba burada su var mıdır diye dusunenler olacak,oldu da.Ama hepsi suya ulasana kadar pes edecekler.Kuyunun sonunda ki o sonsuz damlayi goremeden bırakıp gidecekler.Çünkü sahte kuyularda ki kovalarca sahte suya aldanacaklar,ictiklerini sanarak yasayacaklar ta ki o suyun sonu gelene kadar.Halbuki burada ki tek damla, kovalarca sahte sudan daha gerçek.Fakat yinede o kadar umutlusun ki.Bir gün elbet biri kesfedecek diye seni.Bulup cikaracak dipsiz kuyunun icinde ki damlayı.Işte o zaman sevinen sen degilde o olmali.O damlayi bulana kadar vazgecmeyen kisi olmali.O damla ki onu kesfedecek kisinin hayatını degistirecek.O sonsuz damla ki onu bulan,vazgecmeyen kisiyi suya bogacak.O damla ki,kesfeden kisiye hayatin yasamaya değer oldugunu gosterecek.Bekliyor suan dipsiz kuyuda.Her gelenin onu bulamadan vazgeçişini izleyerek.Onu vazgecmeden bulan kisiyi dünyanın en mutlu insani yapmayi bekleyerek.O damlanin yaptığı tek şey beklemek.O kacamaz bir yere.Yeter ki bulana kadar sen vazgeçme..