Zamanın bir metafor olduğunu düşünmüşümdür hep; geçip giden ama dokunmayan, yalnızca tek bir yöne akan ve arkasına bile bakmayan. Sigara gibi. Bir dalı alıp dudaklarınızın arasına yerleştirdiğinizde ve ucunu ateşe verdiğinizde yanıp kül olana kadar durmazdı, içinize çektiğiniz nefes bile ciğerlerinizde asılı kalmazdı.
Ama zaman bir karadelikmiş. Her şeyi içine çeken ama geri vermeyen, önünü arkasını göremediğiniz; yalnızca sürüklendiğiniz.
️