Artık sonunu merak etmediğim bir hikayenin içindeyim.Alıştıkça,kaybettikçe üzüldüm.Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum şimdi duygusuz mu dersiniz yoksa hissiz mi bilemem.Ölüyorum gibi,sessizce.Kimse bilmiyor ama ne hissedip ne yaşadığımı ben iyiyim diyerek geçiyorum sadece.Pişmanlıktan daha büyük bir acı yoktur ve ben severken hiç pişman olmadım.Acı hissedilmeyi talep eder ben ise karşılığı olan bir aşkı talep ettim.Kısmet değilmiş ne yapalım.Ben başkaları mutlu olsun diye vazgeçtim birçok şeyden ama susuyor olmam acı çekmediğim anlamına gelmez..Canını yakar ama yanlış kişi olduğunu bir türlü kabul etmek istemezsin.Buna aşk mı yoksa alışkanlık mı derler bilemem ama ben geçmisi silip yeni bir başlangıç yapmaya hazırım.Beni düşünmüyor..Oysa ki ben bunu yazarken bile onu düşünüyorum.Beni neden karanlıkta bırakıyorsun ? Seni karanlıkta bulmuştum.Giden kaybediyorsa,kaybettiği için giden ne oluyor ? Şimdi sor kendine.Gittiğim için mi kaybettim,kaybettiğim için mi gittim ?
