ak.

Şemsiye çikolatalar :)

"Bunu gece günlüğüme yazacağım."
          "Neyi?"
          "Ateşte yananın ateşe doymadığını."
          
          Oscar Wılde / Dorıan Gray'in Portresi

"Sevilmemeyi rahatça kaldırabiliyorsun da sevilmek zor geliyor sana, sende bunu anlamıyorsun..." :)
          Tomris Uyar / Aramızdaki Şey

Hayatımın en büyük hatası sanırım bir kahramanın gelip beni kurtarmasını beklemekti.
          
          Bulunduğum bu iğrenç pisikolojiden beni kurtarabilecek bir kahraman...
          
          Tek bir bakışımdan neler hissettiğimi anlayabilecek bir kahraman...
          
          Beni, ruhumu görebilecek bir kahraman...
          
          Saçımın teline zarar gelse ortalığı ayağa kaldırabilecek bir kahraman....
          
          Beni gerçekten sevebilecek bir kahraman...
          
          Süper olmasa da benim olabilecek bir kahraman işte...
          
          Ama sonunda idrak edebildim. Kahramanlar sadece masallarda oluyormuş... O efsunlu aşklar, büyük sevdalar, kusursuz aşıklar sadece kitaplarda oluyormuş...
          
          Ben kendimi hiçbir zaman sevebilen biri olmamıştım. Asla sevilemeyeceğimi o kadar hissettirmişlerdi ki bana buna o kadar inandırmışlardı ki beni bir süre sonra bu benim normalim olmuştu. Sevilmemek normalim olmuştu... Birinin bana "Seni seviyorum." demesini hep garip karşılıyorum bu yüzden. Çünkü benim normalim sevilmek değil sevilmemekti. Ama normalim bu olmasına rağmen beni sevecek bir kahramanı bekledim hep. Gelmedi... :)
          
          İnsan kendine yetebilmeli derdim. Ölesiye bunu savunurdum. Ama bu büyümüş olan Azra'nın düşüncesiydi ya da böyle düşünmeyi kendine zorunlu kılmıştı. Çünkü küçük Azra bazı noktalarda bir kahramana ihtiyacımız olduğunu savunuyordu. İkisi de birbirine dikleniyordu. Ama biliyorum ya büyük Azra da içten içe küçük Azra'nın tarafını tutuyordu. Ama işte büyüdük ya hani, hayal dünyasında yaşamamamız gerekiyor ya hani o yüzden kendisine bu düşünceyi dayatıyordu işte. Ama artık küçük Azra da anladı öyle bir kahramının olmadığını ve hiç olmayacağını. İhtiyacım vardı o kahramana ama öyle bir kahraman yoktu...
          
          Hayatımdaki tek ve son hata olmasa da en büyük hatalarımdan birisiydi bu. Bir kahramanın gelip beni kurtarmasını beklemek... :)

O kadar alışmışım ki kendimden vazgeçmeye, başka yolunu o kadar öğretmemişler ki bana, ben hep kendimden vazgeçmenin doğru yol olduğunu sanmışım. Ama değilmiş. Doğru yol asla bu değilmiş... :)

"Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen  bana, dünyada başka türlü bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin..." :)
          
          ~Sabahattin Ali/Kürk Mantolu Madonna~

"İnsanlar hükümetlerden korkmamalı, hükümetler insanlardan korkmalı..." 
          
          ~V For Vendetta~

"Acılı bir bakış yerleşirse eğer
          Kirpiğinin ucundan göz bebeğine
          Her şeyin bedeli var, güzelliğinin de 
          Bir gün gelir ödenir, öde, firuze 
          Duru bir su gibi, bazen volkan gibi
          Bazen bir deli rüzgar gibi 
          Gözlerinde telaş, yıllar sence yavaş
          Acelen ne? Bekle, Firuze..." :)
          
          ~Sezen Aksu/Firuze~
          

"Sonsuza kadar sözsüz bir müzik dinleyecek olsam bu kesinlikle 'Evgeny Grinko / Valse' olur. Umutsuzluk ve umudu bir arada barındıran bir müzik benim için. Hem saatlerce ağlatabilen hem de bir o kadar huzur veren bir müzik (benim için). Her piyona tuşlarına bastığında sanki kalbime dokunuyormuş gibi hissetiriyor. Piyanonun benim için hep ayrı bir yeri vardır. Piyona benim için asaleti temsil ediyor. Narin bir acıyı temsil ediyor. Kalplerde ki narin acı parmaklardan piyona tuşlarına akıyor ve acı dokunuşlar piyano tuşlarından muazzam bir melodinin ortaya çıkmasına neden oluyor. Piyano narin bir acı ve sakin bir feryat benim için. Küçüklüğümden beri hep öğrenmek istemişimdir. (Umarım bir gün kısmet olur.) Belki de bundan bu müziği bu kadar çok içimde hissetmem belki de bundan bu kadar çok benimsemem. Her şeye fazla anlam yüklüyorum sanırım. Ama anlamsız şeylerle yaşamak sıkıcı olurdu. Sevdiğim şeylere dümdüz '... çok güzel.' demek beni tatmin etmiyor. Çünkü bana hissettirdikleri şey sadece bundan ibaret değil. Bana hissettirdiklerini daha derin anlatmam gerek. Yoksa eksik hissediyorum. Sevdiğim şeylerin benim gözümden nasıl gözüktüklerini, bana hissettirdiklerini karşımdaki insanda hissetsin istiyorum. Ama bu imkansız. Ne kadar anlatırsam anlatayım hislerimi, hissetmedikleri sürece görmeyecekler  ya da görmedikleri sürece hissetmeyecekler..." :)

"Yanıma gelmen lazım
          Hep çekinmeden yazdım
          Kendi kuyumu kazdım
          Ne çoktum, ne de azdım de mi senin için?
          İçim dışım sensin
          Beni en iyi bilensin 
          Çekip de gidemezsin
          Hem de hiçbi' nedensiz
          Tüm bu olanları kendin seçemezsin
          Yüreğimi deşemezsin
          Konuşma artık yersiz 
          Yapayalnızım sensiz 
          Bana en iyi gelensin
          Beni en iyi sevensin (sen)..." 
          
          *İçimde ki uktenin şarkısı... :)
          ~MAW - Sen~