Sürekli ama sürekli sıkıştırılıyorum ben baek, bu 20 yıllık hayatımda filozof gibi olmaktan bıktım. Ama içimde o harekete geçiren herhangi bir dürtü yok. Herkesten farklı bir dusuncem bir vizyonum var ancak son üç yıl tüm umudumu aldı benden. Çok yoruldum baek, hayal edip debelenmekten çok sıkıldım. Ben yolumu şaşırmak üzereyim. Küçük cocuklar gibi hayal kurarken buluyorum kendimi, yurtdışına çıkıp öğrendiğim yabancı dille okuyacağım psikoloji bölümü ile insanlara bu çağın gürültüsünü dindirmekti hayalim ancak ben kendime bir yol cizmedim ki. Tolstoy gibi öğretme arzusu var ama beni dinleyecekler miydi? Ya da ben bu ogreteceklerime uyuyor muydum? Sikeyim, ne yapsam da, gidip herkesten taktir toplasam da bu yara kapanmayacak. Kuyunun dibinde aşağıda ejderhanin beni öldüreceğini bildiğim halde debeleniyorum. Ölüm korkusu tüm bedenimi saracak gün geçtikçe. Dünyanın en büyük sınavı belki içimde susmak bilmeyen iblisi yenmek. Yenebilir miyim derken kendimi o günden sonra bı anda anlamdiramadigim saçma bir yaşantıda buldum. Kayboldum ancak yol secemiyorum.
