‏‏‏‏‏‏‏‏

veda etmek ağırmış ali. bir sese, bir nefese veda etmek içini târumar ediyor imiş. günlerini paylaştığın insanlara hoşça kal demek kuşların yuvalarını bozuyormuş meğer. çiçeklerin soluyormuş, göğün kararıyormuş. içinde bir yara büyüyor da büyüyormuş ali,

"hangi sokakta bıraktın sana verdiğim atkıyı, boynuna hangi rüzgarı aldın, sen beni hangi bozuk bahçeden çağırdın leyla."

böyle tonlarca ağırlıklar bıraktılar göğsüme. Elime cam batsa bahane bulur “canım çok yandı” diye yazar sorardım sana. sen de bilirdin ufacık bi kesik olduğunu ama ne kadar uğraşırdın kan akmasın diye. Şimdi öldüm de sormuyorsun mezarı nerde diye. O kadar mı kırdım? Ne olur söyle.