Gözlerinizi kapayın. Yaşadığınız her şeyi zihninizin en derinliklerine gömün. Son okuduğunuz kitabı düşünün. Beni o kitapta herhangi bir cümlede bulabilirsiniz. Son cümleyi bulun. İşte o benim. Sonlar beni temsil eder.
      Ne yazmak ne okumak benim işim. Kaybettiğim kendimi satırlarda bulma çabası. Derinliklerin içinde boğulma umudum varken denizimi kuruttular benim. Bana uzak değilsiniz, bakın oraya.Camdan dışarı değil.Gökyüzüne hiç değil. Yollara bakmayın bile.Uçurumlarda da işim olmaz. Ben satırlardayim bazende dizelerde. Ben her okuduğunuz kitabın noktanın bitirdiği cümleyim. Buldunuz değil mi beni? O halde hadi biraz oyun oynayalım. Bu oyunun adı... Balonlar. Onları uçuralım olur mu?
      ♥Balon uçuran insanlar. Burası gökyüzü. En çok da sizi beklerim bulutlarıma...♥
      ♥Yeryüzünün değil de gökyüzünün satırlarıyım diye bana kızmayın olur mu? Şiirlere, kelamlara en çok gökyüzünün ihtiyacı var çünkü.♥