koala

hayatımızı bazen biz değil hayatımızdaki insanlar evirip çevirebiliyor. her ne kadar kendi elimizde tutmaya çalışsakta ipleri, kendimizi rahat ve güvende hissettiğimiz andan itibaren bazı şeyleri göz ardı etmeye ve ipleri salmaya başlıyoruz. bu bana kalırsa hayatın bir kuralı çünkü engelleyemiyorsun, insanoğlu alışmaya çok yatkın. fıtratımız bunun üzerine. zaten alışmak diye bir şey olmasa da günümüzde olduğundan kat kat fazla insan intihara girişebilirdi. hayatımıza giren veya çıkan her insana istemesek bile alışabiliyoruz fakat önemli olan bu değil. birinin hayatına girdiğim bana ve hayatıma giren herkese biçilen bir süre var. aynı dünyada yaşayacağımız sürenin biçildiği gibi. bu dünyada anne ve babamız bile bizim için kalıcı değilken zaten bir başkasının ömrümüzün sonuna kadar bizimle kalmasını beklemek kendimizi kaldırmaktan başka bir şey olmazdı. sadece hayatınıza aldığınız ve hayatına girdiğiniz insanların şu an yanındasınız ve ne kendinize ne de bir başkasına herhangi bir negatif enerji vermek yerine 'anın tadını' çıkarın. hayatı daha katlanabilir hale getirmek bizim elimizde:) sonuçta vefat eden bir kimse bile unutulup gidiyor bu anne veya baba bile olsa yine. o yüzden ne benim bir insanı kötü hissettirmeye hakkım var ne de bir başkasının beni. öyle işte iyi geceler❤️
          
          Tumblr yazı günlükleri...

zaman kimine de haddini bildirebiliyor

hızlı kabul olan duana bakacaksın, genelde sana hayrı dokunmayan bir şey olur

Hiçbir şey eski halinde kalmadığı gibi burası da bi o kadar aynı. Zaten nerdeyse kimse kalmamış gibi, şu an burda olmak sanki tenha bir sokakta yürüyormuşum gibi maalesef. Burda geçirilen vakitler, sabaha kadar kitap bitirdiğim günler, düzenli bölüm attığım kurgular falan zaten benim için nerdeyse iki yıldır yoktu herhalde. Ama iyi özlemişim, her ne kadar kimse olmasa da buranın verdiği etki başka bilmiyorum"" belki benim panomda da yaşayan birileri vardır hayatın birileri için güzel gittiğini duymak isterim:) 

https://www.wattpad.com/1379637184?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=barisama53olan
          
          

gecelerden melankolik 

yollarım dikenli taşlı,
          ellerimde fotoğrafın, yüzümde aynı gülümseme
          sormadım neden sonumuz geldi böyle?
          çok yazık..

Eskiden hayat mı güzeldi, yoksa biz mi hayata güzel tarafından bakıyorduk? Şu an hayat mı güzel değil, yoksa biz hayata güzel tarafından bakmayı mı unuttuk?

bir yıldız daha kaydı, bizim aramızda yeryüzünden gökyüzüne kadar mesafe vardı belki de hep, ama o mesafe hiç gökyüzüyle bir yıldızın arasındaki mesafeye düşmedi.. hadi dilek tutalım.

Keşke hep gece olsa