Seni sevmek, kalbimdeki yangını söndürür sanıyordum; meğer seni sevmek, o ateşe barut dökmekmiş sevgilim. Seni sevmeyi yaşamak sanırken, sen ölümün bile en ıssız köşesinde açan bir papatyanın son yaprağı gibi huzur kokuyorsun.
Kalbim, üşüyen elleriyle sana uzanmaya çalışırken, biliyordum… Bir gün mutlaka o sıcaklığına varacaktı. Ve işte o gün, içimdeki bütün suskunluklar bir bir eriyerek kendini sana bırakacaktı.
Seni seviyorum tıpkı bir romanın son dizisine ulaşmak için haftalarca sayfaların içinde kaybolmuş bir hayal gibi ve yağmurun altında ıslanmaktan zevk alan çocuklar gibi öylesine masum ve öylesine huzurlu....
