Hayatımın en büyük sorunu başlangıçlar. Hep sancılı ve pürüzlü geçmiştir. Sonrası için oldukça rahatım. İyi yada kötü gelişsin yolumu kesinlikle bulur sona ulaşırım. En basiti şu yazımdır işte. Başlamak için saatlerce düşünüp ilk cümleyi yazdıktan 10 dk sonra onu sonlandırırım. İyi yada kötü olması , bu bir son için önemli değildir. Çünkü insanoğlunun sonları asla iyi bitmez. Güzel başlangıçlar bu yüzden önemlidir. Kötü sonların acısını hafifletmek için. O güzel başlangıçları tekrar tekrar düşünmekse insanın en büyük acizliğidir. Duygularıyla hareket etmeyi alışkanlık haline getirmiş olan insan , bu acizliği bütün benliğinde hissedebilir. Sevgi sizi güçsüzleştirir. Kaybedilecek bir değer kazandırır size. Siz ise onu kaybetmemek için kendinizden defalarca ödün verirsiniz. Sevgi size istediğiniz gibi davranma fırsatı vermez. O size bir önlük takar ve yediğiniz bokların üstünüze bulaşmasını önler. Ta ki kötü sona kadar. O gün geldiğinde pislenen o önlüğü bizzat sevgi sizin suratınıza geçirir. Sizi kirletir. Bakışlarınızı , düşüncelerinizi belki ruhunuzu. Ve kötü sonlar , bir başka kötü sonları doğurur. Başlangıcı olmayan , başlamaya cesaret edilemeyecek kadar net olan kötü sonlar. Ve sonra siz o sonları biriktirip koca bir sonsuzluk yaratırsınız kendinize. Kötü sonların hiç bitmediği bir sonsuzluk. Sonrası ölüm zaten. Büyük kurtuluş. Kötü sonlara gösterilen şehvetli bir orta parmak. Neyse , buda sondu zaten.
-Ulaş