Ben hiç kız çocuğu gibi büyümedim.
Ne pembe elbiselerini giyip barbi bebekleriyle oynayan ne de ağladığında her dediğini yaptırabilen...
Ben  yaşamaya, gülümsemeye ve güçlü gözükmeye mecbur olanlardanım. Dedim ya; '' Ben hep bir şeylere mecburdum.
 '' 
Beyaz atlı Prensimi beklerken Kara Şovalyeye aşık oldum. Sonra da adım cadıya çıktı.
İnsanların beni nasıl gördükleri veya hakkımda ne düşündükleri umrumda değil. 
Ben şizofren bir cadıyım ve onlar ise sadece  gördüğüm hayallerdi.
Hayatın acımasızlığına rağmen deli dolu yaşayan bir kızım.
Bütün hayallerimi uçan balonlara koydum ve elimdeki ipi gökyüzüne bıraktım.
Geriye kalan tek bir balonada içimdeki küçük kız çocuğunu yerleştirdim ve odamın tavanına saldım.
Ben kim miyim ?
 Ben; Hala odamın tavanında asılı duran o balonun içindeki küçük bir  sır,
Ya da '' Kalbinizdeki İmzayım '' ...