‏‏‏‏‏‏‏‏

şimdi bir pencere önünde eskimiş bir fotoğraf karesinden izliyorum seni, acısı silinmeyen bir kaç dize arasına iliştiyorum varlığını, bu yaptığım en mükemmel hata. 

yanan, çıra olmuş bu bedenim de

ah ab-ı revan bahtsız ve pürüzsüz.

alıyorum tahammüllü zor bir nefes

şu dünyada, nefes aldığını bilerek ve hep seni severek, yaşıyorum.

boş laflar, boş adamlar.

herkesin bir kalemi var hayatını yazan.

umutlarım vardı.

bir nefes dîdâr içün bin cân fedâ itsem n’ola? nice demlerdür esir-i iştiyâkıdur gönül.

uykuyu sevmiyorum ama, bu uykusuzluk beni bitiriyor.