uzun zamandir yapayalniz hissediyorum. soyle gidip de sarilabilecegim, dertlerimi anlatabilecegim kimse yok. kimse benim guvenli limanim degil, herkes benim en sevdigim ama kimsenin en sevdigi ben degilim. ben herkesin derdini anlayisla karsilayabilirim ama kimse benim derdimi anlayisla karsilayamaz gibi. en yakin arkadaslarima bile gidip icimi yakan acilarimdan bahsedemiyorum. cok uyum sagliyorum ama kimseye uyum saglamiyorum aslinda. bir gun olsem, basima bir sey gelse kimse iki eli kanda olsa dahi yanimda olmaz gibi. cenazemde sadece bir imam olacakmis gibi. kimseye, hicbir yere ait degilim; kocaman dunyada gittigim her yerde bir misafirim resmen. insanlarin hayatinda da ayni sekilde hissediyorum. misafir gibi, kalici degilmisim gibi. silinmesi kolay bir lekeymisim gibi. cok kotu hissediyorum ama bunu hissettigim icin bile kendimi sucluyorum.
