Berfin

Acaba şuraya yazdıklarımı kimse görüyor mu

Bana anlatılanlar şunlar:
          '' Zaman alıyor...
          İyileşmek, unutmak zaman alıyor.''
          Bense şöyle diyorum onlara:
          Bu iyileşme kayıtsızlık ve unutkanlıkta yatmaz
          Onun yattığı yer
          Senin hatıralarındır.
          Denizin tenindeki kokusudur;
          Kumda bıraktığın küçük, kusursuz ayak izlerindir.
          Sona eriş diye bir şeyin olmadığının anımsanmasındadır.
          Ve sen burada, şimdi ve her zaman, denizin yanı başında yatarsın.
          Aç gözlerini. Dokun bana.
          Güneş parmaklarının ucunda.
          İşte iyileştim.
          İyileştim.
          
          Tess Gerritsen/Bıçak Sırtı

Kalp; iki kulakçık, iki karıncık.
          İnsan; bir kalp, bir beyin ve soyut sahiplikleri.
          Ruh.
          Zihin.
          Duygu.
          Düşünceler.
          Ve niceleri.
          Peki ya varlıklarından bu denli emin olduğumuz bu soyutluklar, her zaman doğru süzgeç olabiliyor mu?
          Her zaman 'çiçek' olarak isimleştirdiğimiz bizim için çiçek midir? Her zaman aynı şekilde mi suluyoruz o çiçeği? Aynı özenle mi bakıyoruz yapraklarına?
          Bu beni düşünmeye itiyor.

Yüzünü bezeyen kan kızılları,
          Beyaz teni, yorgun bakışları,
          Zarif parmaklarının ucunda şeytan krallıkları,
          Ah ne güzelsin, Zambaklar Kadını...
          
          Kırılgan bedeninde görünmez yaralar, 
          Elindeki hançerle onları dağlar.
          Sen ağlama Zambaklar Kadını, yoksa
          Emrindeki zambaklar solar.
          
          Karlar yağarken tepesine,
          Bir tek nefes aldı, bir tek sadece. 
          Bal irisleri kapanmadan önce, 
          Lanetler okudu Zambaklar Kadını. 
          
          Kuzey'in bütün rüzgarlarını sana topladım. 
          Hepsi şarkılar fısıldamakta sana.
          Soğuk, parmakuçlarına dahi değemez.
          Kimse incitemez seni, Zambaklar Kadını.