•

Yaşamaya değer herşey belki de yaşadığımız her olay yaşamı daha değerli kılmak içindir kim bilir

Yoruldum.

Fırtına çıkmış ve feci yağmur yağıyor canımıniçi. Seni unutmaya daha dün karar vermişken her şeyin bu kadar seni hatırlatması hiç adil değil. 
          Dışarı çıktım ve gözlerimi kapattım. Saniyeler içerisinde sırılsıklam oldum. Bir kez daha, çıkma hastalanırsın, demedin. Ağladım. İçimde ne var ne yok haykırdım gök gürlerken. Dün senin için bir daha ağlamamaya söz vermiştim. Neyse ki kimse yağmur damlalarından ayırt edemedi. Yokluğun artık dayanılmaz oldu canımıniçi. Ben tükenmek üzereyim. Seni unutmak istiyorum çünkü kangren oldum ve yüreğimi kesmezsem, bu acı beni bitirecek. Çok yoruldum. Omuzlarım morardı artık bu yükü taşımaktan. Bir buçuk yıl oldu yüreğim çürümeye başlayalı ve artık ciğerlerime bile ulaştı. Ağlıyorum canımıniçi. Karar verdim, bundan sonra yalnızca yağmur yağdığında dökeceğim göz yaşlarımı. Tavanıma anlatmayacağım yokluğunu. 

Bu gece senden vazgeçtim. Sana ait ne varsa yakıp, sildim. Sinemdekileri de zaman silecek, eminim. 

Uykusuzluktan öleceğim sanırım yakında

Yağmur yağıyor.

Bu daha ne kadar sürecek? Ben yoruldum artık seni düşünmekten. Ya kısa süreliğine de olsa gel, nasıl olduğunu biliyim, aklım sende kalmasın artık. Ya da tamamen git. Her zerreni al ve git benden. Aklımdan, yüreğimden, anılarımdan ve gecelerimden. Nasıl yapacaksın bilmiyorum ama bir şey yap artık. Bir buçuk yılı geçti senden haber almayalı. Gitmeye başlayalı ise iki yılı aşkın oluyor.  Ben sahiden çok yoruldum. Bir şey yap artık. 

Necip Fazıl/Beklenen, ilk kıta

Saatlerdir uğraşıyorum ama kelimeleri doğru yerlere koyup tümceye dökemiyorum. Kendimi izah edemediğim bir gündeyim, bağışla. Bahsetmek istediklerimi tüm yalınlığıyla yazacağım. Süslü anlatımlardan hoşlanmazsın nasılsa…
          Bugün bayram. Yalnız başıma uzanıyorum. Tavan hala beni dinlemekle meşgul. Nasıl çatlamadı bunca tasaya hala şaşkınım. Bugün bayram. Üstümde pijamalarım. Değiştirmeye lüzum görmedim. Bugün 10 Nisan 2024. Seninle bugünün hayalini kurmamızın üstünden 1 yıl 11 ay 8 gün geçti. Kurban bayramıydı. Kız kardeşime öfkelenmiştim. Olmayacağını bilmeme rağmen söylediklerini hayal etmiştim. Aklım senin söylediklerine hiçbir zaman inanmamıştı ama kalp kapılıyor işte bazen. Mukayyet olamıyorsun ne kadar çabalasan da. Bugün bayram. Tek başımayım. Kapımı tekrar tekrar kilitledim. Çalan olunca ses etmiyorum ki evde değilim sansınlar. Bugün biraz yorgunum. Sinemde bir sıklet var, nefesimi daraltıyor. Seni düşünmemek için çabaladığım hatta muvaffak da olduğum onca aya ihanet, derunuma düştün bu sabah. O şarkıyı açtım. Dinlememiştim aylardır. Okumuyorsun ya, yine de burada senden bahsetmek biraz daha iyi geliyor bana. İyi bayramlar sana da…

Hayatıma giren hiçbir erkeğin, erkek kardeşimin zaafı olduğum kadar zaafı olmayacağım. Hiçbiri prensesim diye sevmeyecek ve gözlerime böyle güzel bakmayacak. Ölse kabul etmeyeceği şeyleri, kendine zararı olsa dahi, kimse bana kıyamadığı için canı gönülden kabul etmeyecek. Hiçbir erkek böyle güzel sevemeyecek beni…