beneklipapyon

Küçükken yaşadığım şeyler olmasa nasıl olurdum acaba. Sanırım daha gamsız ve yüzeysel olurdum gibime geliyor. Yüzeysel olmasam bile hayatta bu kadar dert edineceğim şey olmazdı belki. Bu kadar düşünmezdim, bu kadar içten içe şevkat görmek istemezdim belki. Içimdeki kullanılmış kırgın çocuğu hep onaran birilerini aramazdım. Kimse onaramaz belki ama anlayan birilerini istemezdim. Çok kötü şeyler yaşamadım kimine göre, herkesin başına gelen bir şey belki kimine göre de. Ama bunun bende bıraktığı hasarla o kadar bütünleştim ki bunu normalleştirdim. Bunu atlatmayı denedim dün. Çok iyi hissetmesem bile bunun bende etki sahibi olmasını istemedim artık. Dünden beri çok iyi hissetmesem bile normal sanırım bu. Içimdeki hiçbir şeyden haberi olmayan kullanılmış kırgın küçük kızı atlatmaya çalışıyorum aslında. O kişi benim ama bunu atlatmak da benim elimde. Yaşadığım şeyleri değiştirmiyor belki ama bana da etki etmesine engel olmaya çalışıyorum. Insanların kendi anlık zevkleri için insanlar üzerinde travma bırakmayı umursamadan onları kullanması iğrenç. Çok masumdum ve hiçbir şeyden haberim yoktu. Güvenmeyi tercih ettim sadece çünkü abim neden kötülüğümü düşünsün ki? Bir çok defa da kullandı o küçük kızı. O küçük kız biraz büyüyünce neler yaşadığını farketti, ilk kendinden utandı sonra kirlenmiş hissetti. Sonra kullanılmaya göz yumduğu için kendinden utandı yine ama o şeyleri yaşarken ne olduğundan bile haberi yoktu oysaki. 

Aradan kaç ay geçti o aylarda neler olup bitti de yine dönüş noktam burası oldu. Kimler geldi kimler geçti cidden. Son ilişkimden sonra birkaç ay sonra başka birisiyle tanışıp gerçekten sevdim onu. İlk defa hayatımda kanlı canlı olan birisini sevdim. Ama onunla geçmemiz gereken uzak mesafe sınavını geçemeyip kaldık o sınavdan. Ondan sonra geldiğim yeni yerde bikac kisiyle tanıştım hep o kişiyi hatırladim ama. Şuan birisiyle tanışmayı ilerlettik baya ama bu kişi kalbime dokunmuyormus gibi geliyor. İlk baştaki hareketlerinden dolayı etkilendim vs ama yaptığım şeylerden sonra aradığım şevkati bulamamış gibi hissettim. İlk başta farketmesi gereken şeyi saatler sonra farketti. Ama oysaki başka geçmişte kalan kişiler artık onları sevmesem de farkediyodu. K'yi artık sevmiyorum olarak kendimi kandırıyor muyum bilmiyorum ama onun yanında hissettiğim gibi hissetmeyi özledim. Huzurlu. O da doğru kişi değildi bence. Onunla da önemli sırlarımı paylaşmadım, kendimizi tam açamadık. Ama onunla olduğum gibi hissetmeyi özledim sanırım. Şuan ki hayatımda olan A ise kalbime dokunmuyormus gibi hissediyorum. Belki zamanla olacak şeyler ama yaş farkımızı ve kültür farkımızı hissediyorum. Kültürsüz anlamında demiyorum oldukça bilgili bir insan ama aynı alanlarda bilmiyoruz sadece. Belki de birbirimize öğretmemiz gereken şeyler vardır. Hem şevkat beklediğimi bile bilmiyordu ki. Sadece bunu anlayacak bı insanla olmalıymışım gibi hissediyorum ama öyle birisi de yoktu ki. Gerçekten kız arkadaşlarım o kadar değer verip standartımı yükseltiyor ki erkekler yetersiz geliyor artık... Lezbiyen değilim, önceki sevgilimle bunu öğrendim zaten. Erkeklerden etkileniyorum. Kızları bilmiyorum, hiç denemedim. Ama aslında cinsiyet meselesi değil sadece arkadaş anlamında çok başarılıyım :)

iki haftadır iki yıldır okuudğumda daha fazla fic okudum. hoşgeldin ergen yıllarım...

o kadar emek verip de sonucunu canlı olarak göremediğim mevzu. bir yıl boyunca olduğum takımda bulunmaya devam etmek için eve bile gelmeden okuduğum şehirde bulunmak bile aşırı zorken finallerden sonra bir ay edirnede kalmak çok daha da zordu. son bir hafta hariç uykumdan olmadım belki ama zamanımdan çok ayırdım. başarısız olmamızı öngören o kadar kişi varken(örn.ex) yine de son ana kadar en azından uçarken göreyim ona da razıyım diye umutlanırken uçağımız uçamadan kırıldı. bu beni o kadar kötü etkiledi ki hemen şehrime gelip üç gün boyunca bavullarımı bile boşaltamadan depresif takıldım. uçan her hangi bir şey bile gözümü doldurma seviyesine geliyordu. anlayacağınız çok yıkıldım. aştığımız o kadar imkansızlık ve soruna rağmen başarısız olduk. diğer takımların videolarını izlerken onlara verilen o kadar imkana karşın bize son bir hafta kala verilen pixhawk geliyor aklıma. cidden iyi bir ünide okumanın ayrıcalığını görüyor insan. hayatında ilk defa bu kadar emek verdiği şeyin sonucu böyle hayal kırıklığı olunca yıkılıyor insan. artık kötü değilim, bir buçuk hafta geçti sonuçta. yarın da sonuçlar açıklanıyor ama geçme ihtimalimiz %0.1 filan... özellikle son bir hafta o kadar çok şey öğrendim ki kendi alanımda. özellikle son ana kadar pes etmemeyi öğrendim. bu güzel bir huy mu bilemedim çünkü bu daha çok hayal kırıklığına uğramamı sağladı. öbür taraftan elimden geleni yaptığımı biliyorum. düşününce tekrardan iyi bir şey bu. çünkü yeterince çabalamamamın hayal kırıklığı başka olurdu. öyle yani. bu kadar. eğlendiremediğim için sory beğenmediysen buyur başka hesaba geçiş yap(zor bişi değil yaşlı babaanne değilsen).

ayrılırken bile bir günlük somurtganlık hariç pek beni etkilememiş ilişkimdense zar zor ağlayan beni erkek kardeşimin önünde hıçkırarak ağlatan olaya gelelim.

oy şu elemanı sayfamda bu kadar paylaştığım için utanıyorum kendimden.

sahte sahte aşk acısı çekiyomuş hallerinden dolayı vicdan azabı çekiyordum lakin yaptığı yavşaklıkların kulağıma gelmesi sayesinde içime su serpildi. sevgiyi ne güzel kullanan birisi olduğunu hissediyordum da sebep bulamıyordum. ayrıldıktan sonra öğrendiğim şeyler başlı başına büyük ayrılık sebepleriymiş meğersem.

Genel olarak zaman geçince ne kadar enayi olduğumu hatırlıyorum, bazı şeyleri nasıl alttan aldığımı ve haketmediklerini... Sanırım zamanla dersimi alıyorum...

şimdi okuyodum da önceki yazdıklarımı,  ben çok büyütmüşüm aslında bu çocuğu. ilişkimiz sırasında söylediği yazdığı şeylerden dolayı kendimi değerli zannetmişim ama yaptığı en ufak harekete umutlanıp beklentimi yükselten benmişim. o ise sadece anı idare eden birisiymiş.

benim mutlu olmamı, hep gülümsememi istediğini söylüyordu ama mutlu olduğum ve hevesli olduğum şeylerde benimle mutluluğumu paylaşmadı