Mutlu olsunlar diye hadi şunu yapalım hadi bu işinizi yapalım diye teşvik edici olmaya çalışıyorum. Ama sonrasında ne oluyor biliyor musunuz? Koca bir HİÇ, bir kusur, bir yanlış her türlü buluyorlar. Yapmasam niye yapmadın. Yapsam niye yaptın. Çağırsam niye çağırdın, çağırmasam niye çağırmadın. Ya mutlu değilim, mutlu olmak umrumda da değil tek bi derdim var ailemin bir şeye de of demeden mutlu ve rahat olmasi ama olmuyor. Çay demlesem oturmuş "hep boş işlerle uğraşıyorsun diye saymalar." Demlemesem çay yok mu lafı. Öğlene kadar kursta küçük çocukları okutuyorum mesela. Babam gelmiş nasıl dayanıyorsun bunlara diyor. Emin olun 30 tane küçük çocuk bir ailemin iki kişinin bir saat yorduğu kadar yormuyor ya. Küçücük çocuklarla saat sekizden ok ikiye kadar uğraşıyorum. Eve giderken gülümseyerek musmutlu yürüyorum. Akşama kadar uğras deseler gıkım çıkmaz. Ama eve geldikten sonra iki saat hiçbir şey yapmasam ailemin stresi mutsuzluğu gözümü açacak ayağa kalkacak hal bırakmıyorki bende. Şu işi yapıyım bitiriyim mutlu olsunlar diye yorgunluk morgunluk dinlemeden yapıyorum. Geliyorlar niye yaptın diye bin ton laf. Yapmsak umursamaz oluyorum. Bu aileye sorsanız beni sevdiklerini söyler.Ben sevginin bencilce bir duygu olduğuna inanmıyorum. Onlar beni sevdiklerini söyleyip gitmemi istemiyorlar, uzakta daha mutlu olacağimı bilmelerine rağmen sırf sevdiklerini iddia ettikleri için yanlarında durmamı istiyorlarsa bu kendilerine olan bir sevgidir bana değil. Bu bencilliktir. Biraz içimi dökmüş gibi oldum size çünkü yoruldum gerçekten yoruldum.
