Avaz avaz susuyorum kendime, yüreğime.. Ne zamandır susuyorum , bilmiyorum.. Ama, o kadar çok susmuşum ki kalbime, anlatacaklarım çığ olmuş birikmiş bedenime. Öyle bir hale geldim ki artık , konuşmaya nereden başlayacağım onu bile bilmiyorum.. Ne ara bu kadar yabancılaştım kendime ? Ağlayamıyor bile gözlerim bu halime.. Sözlerim sahte. Hangi ben, benim bilmiyorum.

     O kadar; unutmuşum kendimi. O kadar boşlamışım ki düşüncelerimi. Nerede gerçekten gülüyorum yada nerede gerçekten ağlıyorum belirsiz.. Hangi gülüşüm samimi yada hangi göz yaşım gerçek? 

      Eğer buysa büyümek dediğiniz alın benden , sizin olsun… Ben uçan balonlarımı,cam bilyelerimi,uçurtmalarımı, bisikletimi, kaldırıma çizdiğim sekseğimi , elleri çamura bulanmış yüzü gülen ve hayalleri olan çocukluğumu geri istiyorum..