Gitmesini istediğim duygu kontrolsüzlüğünü itinayla kalbimin ücra köşelerinde saklıyorum.
Kalmasını istediğim kontrol manyağı beynim kafayı yemek üzereydi belli ki. Başkalarının bana verebileceği klişe tesellileri beynim bana tek tek anlatıyor olmaktan kaçınmıyor olması, sonunu bildiğim anlamsız üzüntüm bana bu gereksiz dercesine gözyaşlarımı içime işlemekten bıkmıyordu sanki.
Hayat karmaşası kimine göre çıkmaz sokakların temennisi olsada bâzen şerefin önde olması gerektiğini düşünen benliğim, Kendini dahası olabilir diyerek iletişim güçsüzlüğünde olduğun insanla sıkı bir iple bağladığını farkında olarak sözcüklerinin tutulup içinde biriktirdiğin laf karmaşasıyla bir bulduğun cüretkar partnerin sustuğun münakaşada kafana vurmakta.
