Joanna.

   Nie wiem do końca kim jestem i w co wierzę. Boję się ciemności, chociaż wolę noce od dni. Paradoks? Nie mam największego marzenia, ale chciałabym mieć swój cel w życiu. Lubię się czasem na chwilę zatrzymać w chaosie codzienności i dokładnie mu przyjrzeć. Staram się interpretować wszystkie swoje emocje, często bezskutecznie.

   Do życia potrzebuję muzyki, która pomaga mi trochę uporządkować natłok myśli, a gromadzi się ich w mojej głowie całkiem sporo. Nienawidzę nieogarniętego tłumu ludzi, któremu często towarzyszy przyprawiający o mdłości hałas, ale już przesadnia harmonia wzbudza we mnie irytację.
Jestem uzależniona od odczuwania, ale czczę stan emocjonalnej pustki.

   Nie jestem nadzwyczajna, ale na pewno inna. 
   I już nigdy nie chcę umierać w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu.