bfoxy

Kalbimi kırmasından korktuğum kişiler var bu hayatta. Bir daha onlara karşı aynı olamam, ben de ki yerlerini koruyamam diye korktuğum kişiler. Ayağına taş değse, hangi taşmış o göster kızayım, diyebileceğim kişiler. Kalbimi kırmalarının suçunu onlara yediremediğim, ben de yapmışımdır elbet bir şeyler ödeşmişizdir diye düşünüp konuyu eşelemediğim kişiler. Hislerim beni yanıltmaz biliyorum ama öyle ki kalbimi kıracağını hissettiğim kişiye hislerim yanlış çıksın diye daha çok sevgiyle bağlanırım. Hislerime derim ki, bak karşılıklı bir bağ var aramızda o bizi kırmaz. Umarım, umarım bu sefer benim kuruntumdur. Umarım bu sefer benim yüzüm kızarır kalbimin kırılacağını düşündüğüm için. Tam tersi olursa, ne yaparım bilmiyorum. 

Kalbim o kadar kırık ki her şeye. Ben iyileşmekte çok zorlanıyorum. Yemin ederim çok zorlanıyorum. İyileşiyorum dediğim her anda kendimden daha da çok geçiyorum. O kadar kırığım ki en yakınlarıma. O kadar dipteyim ki. Ben gerçekten daha önce hiç bu kadar dipte olmamıştım. Nefes alamıyorum. 

Ben başardım diyeceğim. 

Kendimi çok bitik hissediyorum ve bu bitikliğin dibi, sınırı yok. Her geçen gün daha da derine iniyorum. Daha da karanlık oluyor zihnim de ki düşler. Daha da çok acıyarak hissizleşiyor içimde bir yerler. Benim hep umutlarım vardı. Hep umardım. Ben bana sorarsanız tutkulu biriydim de, hedeflerime karşı. Bir şey oldu sonra. Bir şey oldu ve ben kalbimden bir şeyin koptuğunu hissettim. 

Bade.
          Bu bir son
          Yazacaklarım bu sürecin
          Yaşayacaklarının
          Son seslenişi sana
          Sen hani
          Oluyor ya bazı geceler
          Biliyorum
          Uyuyamıyorsun
          Uyu artık
          Hiçbir şey senin suçun değildi
          Sen
          Kendi kendini
          Dibe çekmemesi gerekensin
          Yapma
          Azat et kendini
          

Her şey geçecek. Geçmemesi gereken tek şey sensin. Kendinden geçme. Kendini geçme. Kendine saygını geçme. Kendi sınırını geçme. Kendine değer ver. Hayatta tamamen sahip olduğun ve olacağın tek şey kendinsin. Kendinin farkında ol.

Kendimi çoğu zaman hiçliğin ortasında hissediyordum ama su an bir şeyleri değiştirebilirim gibi hissediyorum. Sanki uzun zamandır baska bir yerden kendime bakıyordum da simdi bu ana dönmüsüm gibi bir his bu.

Ortaya dönüyorum. Sonunda. İyileşiyorum.

Geçmişten kopamamak üzüyor beni çoğu zaman. Mutlu anları da, mutsuz anları da üzüyor. Geçmişe bağımlı olmak bu benim nezhimde. Ancak şunun da farkındayım ki; geçmişe takılı kaldığım her an geleceğimden çalacağım. Atmaktan korktuğum adımları atmak için en ufak cesaret kırıntım olmayacak mesela. Birisi bana yazdığında acaba mı diye düşüneceğim her zaman. Birisine onun isteği üzerine bile eleştri yapmakta kendimi felaket suçlu hissedeceğim. Birisi gelip bana 10 söylese ona ağzımı açıp 1 diyemeyeceğim. Geçmiş hep ayağımda bi' kelepçe olacak. Yine de olsundu. Artık tekrardan olsundu diyebiliyorum, bunun kıymetini çok önce anladım. Olsundu deyip geçemediğim her konu da kafama vura vura geçmeye çalıştım. Belki bir arpa boyu yol anca almışımdır. Çalışıyorum ama. Kendime de söz, seni gururlandırmak için yaşıyorum aynada ki. Kimse için değil, bir tek sen için. 

Kendimi bir nokta kadar hiç olarak gördüm. Bu durmadan akan, yürüyüp kaybolup giden girdap içinde, bu korkunç çağıltıda bir damla su gibi. Yalnız kendimi değil, yaptıklarımı da, yapmayı tasarladıklarımı da. Sitare'yi de. Her şeyi. Bu akıp giden insan yığınını, tek tek her biri önemsiz bir vesile olan şu insanları.. bir arada oluşlarının insana verdiği ağırlık korkunç. Tek tek hepsi sıfır. Bir araya gelince ezip geçiyorlar seni. Çiğniyorlar. Sen tek başınasın, onlarsa yığın olarak sana karşı bütünleşmişler. En iyisi hiç karşına almamak. Görmemek. Belki o zaman güçlü görebilirsin kendini. Onların her birini teke tek yenebileceğin bir konumda tutabilirsen, bunu başarabilirsen, yenersin onları. Yoksa kendi eserin karşısında bile ne kadar cılızsın, önemsiz ve yeniksin.