Zawsze lubiłam pisać. Pisanie w otwarty sposób o uczuciach zawsze było dla mnie prostsze niż mówienie o nich. 
W zanadrzu mam stos pamiętników pisanych od X czasów, znajdą się i również zaczęte już opowiadania, nigdy nie skończone, choć kto wie?
O depresji od dłuższego czasu chciałam pisać publicznie, aczkolwiek anonimowo. Wiem, że to nie będzie pisanie w ciągle ciemnych barwach, choć na tym głównie polega ta choroba. Mieszanka nadziei z beznadziejnością, strachu i wiary w jutro, poczucie walki i poddania się. Tu nie ma mowy o czymś stałym. Stan umysłu w depresji ciągle się zmienia. Czasem myślę, że to istne szaleństwo, a to tylko i aż choroba.

W międzyczasie mogą pojawić się inne opowiadania o temtyce erotycznej bądź dosyć wulgarnej. Chyba taka trochę brutalna odskocznia od dnia codziennego.