Arkadaşlar, deprem oldu. Maalesef ki o illerden biri de bizim memleketimizdi. Üç gün sonra anca elektrik bulabildim. Yazma sebebim Bir açıklama yapmaktı:
Bir kaç ay belki de yıl buralarda olamayacağım maalesef.
Evimiz her şeyimiz başımıza yıkıldı. Akrabalarımızın çoğunu kaybettik. Yardım çok geç geldi. Su yok. Elektrik yok. Mazot yok. Isınabileceğimiz tek şey elimizdeki battaniyelerdi.
Biz amcam gilin evinde güvende olsak da bir sürü kişi dışarıdaydı.
Şu an bir pansiyona yerleştik. Sonumuz belli değil.
Hırsızlar evlere dadanmışlar. Yıkık dökük binalardan çıkıyorlar. Kuyumcuları soyuyorlar. Daha dün karşılaştık hırsızlı bir arabayla.
Çoğu kişi üç gündür yemek yemiyo ki lavaboya çıkmaya. Arabalarda da yaşanmıyo.
Millet başka bir ile de gidemiyor, parçası burada. Yavrusu, annesi, babası, kardeşi, bırakmıyorlar.
Küçücük çocuklar korkudan ağlıyor.
Kim dedi onlar bir şey anlamaz diye!
Küçücük kızımız, enkazda annesinin kucağında çıktı, hala uyuyordu. Babası gitti, abisi gitti, ablası gitti. Gözleri nasıl bakıyor görseniz.
Kuzenim enkazdan çıktı geçen gün. Cenazesini bir battaniyeye sardılar ve yüzlerce kişinin yanına gömdüler.
Yıkanmıyo cenazeler. Namazı bile kılınmıyo. Son vazifemizi yapmaya ne izin var ne de fırsat. Hastanelerimiz de beter. Çoğu yaralı ağrıya dayanmaya çalışıyor ama ağızlarını açıp da şikayet edemiyor.
Rabbim bebeklerimize acıyor çok şükür.