Aklımdan geçenleri cümlelere çevirmek epey zorlayıcı ve can yakıcı. 
Çok düşünüyorum. Gerekli veyahut gereksiz önemi yok. Yeni yol çiziyorum. O yolda yok oluyorum. Ara sokaklara sapıyorum. Bulamıyorum bir daha. Eski yerime gelmeye çalışıyorum. Yolu unutmuşum. Susmuşum. Yorgun düşmüşüm. Dinlenmeye çalışıyorum. Ama düşünceler... Düşüncelerim buna izin vermiyor. Kuruyorum. Yıkıyorum. Bıkmıyorum. Delirdiğimi hissettiğim zaman ağlıyorum. Bir çocuk gibi. Annesinin elini tutarken annesinin elinden kendini kurtarıp sevinemeden kaybolan bir çocuk gibi. Annemi bulana kadar ağlıyorum. Buldum sanıyorum başkası çıkıyor. Saklanbaç oynuyoruz sanki ama bu oyunda annem ve ben değil. Ben ve ben varız. Kendimi kovalıyorum.