bistratsov

ölüm gidenler ve kalanlar için acı olduğunda hayat bize bir güzellik yapar mıydı? 

çünkü sadece kendi kaderlerini bir gizem olarak yaşayabilenlerin gerçek anlamda yaşadıklarına inanıyorum. 

tek bir insanın diğeri için neler ifade edeceğini hiç bilmemişti çünkü hiç yalnız kalmamıştı. 

içimizde şeytan yok... içimizde aciz var... tembellik var... iradesizlik, bilgisizlik ve hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatı görmekten kaçma ihtiyadı var.

güzel duygularla o kadar uzun süre çevrelendim ve onlara alıştım ki kötü, zehirli hislerin kırıntısına bile katlanamadığımı fark ettim.

sana teşekkür borçluyum evlat... bana dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu ve bu dünyada suratına tükürülmeyecek bir tek, ama bir tek insan bile bulunmadığını sağlam bir şekilde ispat ettin. 

iki kış öncesinde, tam bu aylarda her yerde kardelenler açardı. boyunları eğri eğri bakarlardı. sana benzetirdim. 

size değer verdiğini hissettirenlerle birlikte olun. 

onun yaşadığı yerde yaşamak, onun gibi yaşamak demek değildi.

"böyle bir şeyi bir tek senin için yapardım." dedim. güldü ve benim tüm bedenimin zangırdamasına neden oldu. işte o zaman, gözlerinin açık kahverengi olduğunu fark ettim.