ㅤㅤㅤㅤㅤ

20؟

-

1747.

¡.

bazen her şey susar… kelimeler anlamsızlaşır, sesler uzaklaşır, insanlar eksilir. geriye yalnızca sen kalırsın. kendinle baş başa. işte o an, her şeyin başladığı yerdir. çünkü insan, en çok sessizlikte büyür. en çok orada anlar neyi neden taşıdığını, neyin fazlalık, neyin yara, neyin umut olduğunu. bir şeyleri unutmaya çalışırken aslında daha çok hatırlarız. bastırdıkça büyür içimizde sakladıklarımız. ama unutmamıza gerek yok. bazen sadece kabul etmek yeter. yaşandı, geçti. ama bıraktığı iz hâlâ bizimle. ve bu iz, bizi zayıf değil, insan yapar. hayat her zaman istediğimiz gibi gitmez. bazen tam ortasından kırar bizi. ama işte kırıldığımız yerden ışık sızar içeri. ve biz, karanlığın içinden geçerek öğreniriz aydınlığı sevmeyi. sabretmeyi, kabullenmeyi, affetmeyi öğreniriz zamanla. bazıları gider, bazıları kalır. ama en önemlisi, biz kalırız kendimize. ne kadar değişsek de, özümüz hep bizimledir. yeter ki onu unutmadan yürüyelim bu yolda. çünkü sonunda, bütün savaşlar biter… ve insan, dönüp dolaşıp hep kendine varır.

önce kendin

zaman ne unutturur ne geri getirir. sadece öğretir. kim kalır, kim gider… ne değerliymiş, ne gereksiz… hepsini tek tek anlatır susarak.

bazen bir an yetiyor, her şeyi anlatmaya. ne göz göze gelmek gerek, ne kelime aramak. sen geçerken kalbimden, zaman eğiliyor, dünya susuyor. sanki herkes unutuyor konuşmayı, sadece gönlüm söylüyor adını. bir dokunuşun yok belki ama varlığın her şeyin ötesinde. seni sevmek, rüzgârı sevmek gibi… görünmez, ama hissedilir en derinden. kalbim, seninle susmayı bile güzel buldu. çünkü sen, en çok sustuğum yerdesin.