@bitikikihayat
geçen arkadaşlarımlaydık küçükken bisiklet sürdükleri anılarını anlatıyorlardı
ve bunu anlatırken gözlerinin içi gülüyordu.
O an oturup ağlamak istedim.
çünkü benim hiç bisikletim olmadı.
benden 5 yaş küçük kuzenimin bisikletiyle öğrendim ben sürmeyi.
belki bu size normal bir şeymiş gibi gelecek ama küçük benin en çok üzüldüğüklerinden biriydi bu.
artık kimseye tahammülüm olmadığı bir evredeyim.
okul var okula gitmek istemiyorum. ama devamsızlık hakkım da yok gitmek zorundayım
biraz daha ağlayıp uyumaya çalışacağım.
bana senden kalan hatıralar da yetmiyor.
...
bu zalim dünyada hiçbir şey beni ısıtmıyor.
gerçekten yoruldum
ağlamamak için kendimi sıkıp, uyumaya çalıştığım gecenin sabahında ağlayamadım için şişen gözlerimle okula gittiğimi de buraya yazmak istedim. evet, yine babam yüzündendi.
duygusuzmuş, umursamıyormuş gibi davransam da umursuyorum.
daha yeni çok güzel bir söz okudum
"manzarası ne kadar güzel olursa olsun seni inciten kapıyı kapat."
milyonlarca kalbin attığı şehirde yapayalnızdım.