‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏

Yaşayan varmı?

bugün biraz vakit ayırdım kendime oturdum düşündüm ne çok insan girmiş hayatıma çoğu değişti sevince biraz değer verince bambaşka insanlara dönüştü hepsi sevgime öyle güvendiler ki bir kalbimin olduğunu unuttular  ne umudumla güzelleştirebildim bir şeylerinne de sevgimle iyi niyeti ve duyguları kullanılan her insan  zamanla aklını kullanmayı da öğreniyormuş bende öğrendim neyse o devir bitti artık

basit biri değilim
          gözlerimi kanatırcasına ağladığım gecelerim var kahkahalara sarılmış anılarım
          herkes kadar dertli, bazılarından fakir çoğundan zenginim  bilmeyene sevmeyi öğretecek kadar büyük bir kalbim
          gidene beddua edemeyen bir dilim var
          yüreğimi korkak büyütmedim ben
          kaybettiklerim, dağıttığım servetimdir

şunu anladım ki hayat o kadar da cömert değil her kahkaha mutlaka gözyaşlarına her gülümseme bir gün hüzne dönüşüyor aslında hayat hiç de cömert değil verdiği şeyi her zaman alıyor hiçbir gülüşün yanına kar kalamıyor hepsi bambaşka gözyaşlarına gebe asla borçlu kalamıyorsun hayata uyanıp gözlerini açtığın her gün yorgunlukla gözlerini kapatacağın gecelerin habercisi gittiğin yollar dönüşlerini hazırlıyor belki her gün birileri girerken hayatına bir o kadar da insan çıkıp gidiyor aldığın her nefesi vermek zorundasın devam etmek için tuttuğun her eli bir gün bırakmak sarıldığın herkese bir gün veda etmek zorunda bırakıyor hayat

son zamanlarda üzgün hissediyorum ve kimsenin beni anladığını düşünmüyorum her şeyin beni yıpratması ağrıma gidiyor artık devam etmeyi deniyorum sürekli deniyor ve çabalıyorum tüm bunlarla tüm olanlarla ayakta durmaya çalışıyorum olanların beni çok fazla etkilemesini durdurmaya çalışıyorum ama ne kadar daha fazla güçlü kalabileceğimi bilmiyorum içimde beni yıpratmayı seçen bir göğüs ağrım var  bu ağrı her şeyi erozyona uğratan içimdeki tüm bahçeleri yıkıp geçen her şeyin çukuruna ulaşan bir ağrı beni ağlatmayan rahatlama hissi vermeyen sakinlik göstermeyen içsel huzurun olmadığı bir şeyin geçmediği bir ağrı bazen çok iyi olacağımı düşündüren bazen ise hiçbir şey hissettirmeyen bir boşluğun içerisinde ben öylece sürükleniyorum

güneş kendine aya gündüz ise kendini geceye bırakmıştı saat gece yarısını geçmiş hayaller bir bir yok olmaya başlamıştı yapılması gereken ne varsa yapılmadığı gibi unutulmuştu söyleyin şimdi böylesine kötü bir günü her gün yaşayan biri sizce  gerçekten yaşıyor mudur?

bazen öyle bir an gelir ki kaçmak istersen kaçamazsın yok olup gitmek istersin gidemezsin kendi içinde boğulur kalırsın acıların içinde kaybolursun ne yana dönsen efkarlı dolarsın için içini kemirir de yine de bir şey yapamazsın alıp başına çekip gitmek istersin  çok uzaklara yapamazsın işte o nalet olası sevgi ver bir hücrene işlemiştir kıyamazsın sevdiklerinle bir de kendine kıyamaz parça pörçük olur yüreğin bazen dağılırsın yinede gülümser sin hiçbir şey olmamış gibi tüm her şey yerli yerindeymiş yolundaymış gibi sessizliğe bürünürsün o küçücük dünyada kimseler anlamaz seni kimselere anlatamazsın derdini anlasan da ne değişir ki zaten seninle en zayıf yanından yakalayıp daha da kanıtırlar kanatlarını koparırlar uç mayasın mutsuz olasın diye  gözlerinde yaşlar akar gider öylece'

kendimi dünyanın tam ortasında küçük bir kutunun içinde hissediyorum dünyanın bütün ağırlığı içinde bulunduğum bu küçük kutunun üzerine çöküyor kutu ufalıyor ufalıyor ufalıyor büzüştüğünü hissediyorum bazen haykırmak istiyorum sesin kısılınca ya kadar ölünceye kadar yazamıyorum 

yüz yıldır hiç konuşmadım hep bekledim karanlıkta bekledim yalnızlıkla bekledim yalnızlığında bekledim kitaplar okuduğum filmler seyrettim düşünceler geliştirdim hayatıma sahneler yazdım sahneler tasarladım bunları canlandırmak istedim Ümit ettim düş kurdum gelecek biriktirdim erteledim erteledim yüz yıldır hiç konuşmadım hiç konuşmadım hiç kimseyle konuşmadım kimse kimse kimse kim kimin kimsesi oluyor ki sevgili prensesim herkes önünde sonunda kendi kendinin kimsesi oluyor hiç kimse yoktu ki zaten nasıl olabilirdi hem bütün çevremi uykunun kundağı sarmışken sarmalamışken düşlerimin sessizliğinde yaşadım

sevdalı sular süzülüyor aynalardan damlacıklarında hicranlı yüzün ben kapıları aldatıyorum günbegün sen pencereleri ben denizlerin koynunda martlarlara yalanlar söylüyorum sen gemilere sonra liman bilmez korsanlara terk edip ıssız adalara sürüyorsun ellerimi gitmek istiyorum çıkıp da kaybolan şimşekler gibi gel gör ki önümde hatıralar mahzeni parmak uçlarında paslı çiviler bütün zindanları yıkarak birer birer gözlerin çağırıyor beni