Yüreğimde bir boşluk, göğsümde bir ağırlık, her geçen gün daha da derinleşen bir hasret. Burası, benim yuvam dediğim yer değil artık. Gurbet, özlemlerle sararmış kalbimin içinde yankı buluyor. Gözlerim her ufka daldığında, bir zamanlar evim bildiğim topraklar uzaklaşıyor. Sürgünüm diyorum, ama ne sürgünü ne de zamanın nehrini kaybediyorum. Bir varmışım, bir yokmuşum gibi; gurbet benim evim, sanki bir kalbim daha vardı ama o da terk etti beni. Yoksul bir acı, isyanla dolmuş her hücreme. Sözde sürgün, sözde yersizim; ama ben hep buradayım, içimdeki ocağın, kaybolan evimin yankılarıyla.