gerçekçi bir şekilde gülümsemeyi öğrenmiştim. Üzüntülerimi, hislerim saklamayı ve multuymuş gibi davranmayı öğrenmiştim. Yüzüme o maskeyi takıp da insanları endişelendirmeyi bırakmıştım fakat geçtiği yoktu. Geçmeyecekti zaten. Zaman ilaç değildi bana, zehirdi. Güldürmüyordu. Ruhumu çekiyordu içimden. Bne ise sadece ayak uyduruyordum zamana. Beni mahvetmesine izin veriyordum çünkü gücüm yoktu.
tükenmiştim.
yitip gittiğimi ise herkesten saklamaya çalışıyordum.
fazlasıyla yüktüm zaten, daha fazla olmak istemiyordum.