Kaç hayal kurma hakkımız var, kaç tane yıpranmış umudumuza tutunmalıyız sıkı sıkı ve kaç tanesi gerçek olur beklemekle?       Hayallerin kadar varolursun bu hayatta peki biz ne kadar varız?      Bir fırtınalı deniz misali içine almış bizi hayat peki ne kadar çırpınıyoruz, kaç kulaç attık çıkmak için içinden ya da hep bekledik mi?     Hayallerimiz İstanbul gibi olsun mesela Galata gibi her şeyi ayaklarımızın altına sersin ya da kız kulesi gibi her şeyden uzak ama bir o kadar da görkemli olsun, arka sokakları gibi olsun her an her şeyiyle süprizlerle dolu olsun, gece hep ışığı yanan ev gibi olsun, içinde fırtınalar koparken mendilini açmış umutla bekleyen gözleri hırçın çocuk gibi olsun, her şeyiyle bizim olsun hayallerimiz gemici düğümü atalım ama uçurtma kadar da özgür olsun...