Ne garip değil mi? Henüz yanına bile oturmamış birinin, gelip de içine oturması. Anlam veremiyorum bazı şeylere. Zaten anlam verdiklerim hep gittiği için, çok da içimden gelmiyor açıkçası. 
Sana mesela. Anlam vermiştim. Anlamlar vermiştim. Ve yokluğunda, seni içimde öyle parçaladım ki, olabilecek her yerde parçalarına rastlıyorum her gün. Satırlar, meyhaneler, çakıl taşları; ve hatta Müzeyyen Senar'ın dudaklarında bile. 
Uğraştığım şeylere bak. Zaten bir sürü derdim var. Yazdıkça ucum kırılıyor, ucum kırıldıkça hevesim. Kaç tükenmez kalemi tükettiğimi sayamadım seni yazarken. ''Yazınca geçiyor mu?'' dediler,
''Geçmez mi?'' dedim.
''Zaman bile geçiyor.'' Velhasıl kelam,
Zaman bile geçiyor, sen geçmiyorsun.
                                                                                    D.K mecaz kadın