10 Ekim 2015.
Hatırlar mısınız o günü? Sosyal medya, haber kanalları tek bir olay ile kasıp kavruluyor.Bir patlama...Evet, artık duymaya;internette gezinirken veya haber kanallarında ölüler ile alakalı sayılarını duymaya alıştığımız bir patlama.İşte o zamanlar sıradan değildi.Herkes tepki gösterdi, bütün halkımız tek bir yürekten ibaretti sanki.Unutmayacaktık bunu; birbirimize söz vermiştik.Peki ya sonra?
Bu söz tutuldu mu?
Ne oldu Türk halkına?
Ardından tren garında bir patlama.Sanki hepsi birer can değil, hepsi birer insan değilmiş gibi sadece kenarda bir yazı olarak kalan ölü sayıları.
Ve sonrasında...
Sonrasında hatırlayamayacağım, hatırlayamayacağımız sayıda patlama oldu.Anne babalar kan ağlıyor (Bu da duymaya alıştığımız bir cümle değil mi?) yavrular bir daha göremeyecekleri ebeveynlerine kendilerince hoşçakal diyorlardı.Bu hep böyle ola geldi.Ve eğer biz dur demezsek böyle ola gelecek.Evet, artık gerçekten dur dememiz lazım.Bu sıradan, kuru bir dur olmamalı, bütün herkese duyurmalıyız sesimizi. Alışmamalıyız ve alıştırmamalıyız. Atatürk'ümüzün adını kullanmanın siyasi eylem sayıldığı bu ülke ancak işte böyle bir hareketlenme ile kurtulabilir.
Peki.
Bütün bu söylediklerim etkili olmadıysa lütfen sadece şunu düşünün.
"O benim annem olsaydı"
"O benim kardeşim olsaydı"
"O benim sevgilim olsaydı".
Düşünün,gerçekten düşünün.Televizyonda izleyecek dizi ararken rastladığınız o patlama haberleri sizin de başınıza gelmiş olabilirdi.İşte o zaman sesinizi çıkarırdınız değil mi?
Lütfen, sesinizi çıkaracığınız zaman; o zaman olmasın. Dur deyin artık.Dur.
Ve eğer diyorsanız ki bir şey yapamayacağım, ben daha genç bir kızım, daha okuyorum hayatımı mahvetmek istemem.O zaman sadece paylaşın.Sadece iki tık ve herkes görebilir bunu.
Eğer siz de onlardan biri olmak istemiyorsanız.
