ben babamin kotu biri oldugunu ve hatta hicbir zaman benim onu sevdigim kadar beni sevmedigini biliyorum ama enayiligim yuzunden mi yoksa babam oldugundan mi bilinmez o adami ozluyorum ben. beni bir kere arayip sormadigini biliyorum ama ozlemimi durduramiyorum ve bir kez olsun bunu insanlara rahatca soyleyebilmeyi cok isterdim. utanmadan babami ozledigimi soyleyebilmek isterdim. ailemin yargilamasi olmadan, ozgurce. cunku benim hic olmadigi kadar cok ihtiyacim var ona sarilmaya. biliyorum, suan karsi karsiya gelsek, her seyi bir kenara birakip bana sarilsa bile bu icten olmaz. ama benim onun kollarini etrafimda hissetmeye ihtiyacim var. belki de asil ozledigim sey de budur. babam degil, babamin kollarinin bana dolanmasi. ya da masaj yapar gibi saclarimin diplerini sevmesi. cenesini kafamin ustune koymasi hatta. gozlerimin icine bakmasi. gozlerinde gordugum duygularin iyi ya da kotu olmasi fark etmez. benim kafamda kurdugum baba figurune ihtiyacim vardir belki de. gercek babama degil. babamin olmasini istedigim adama.