Kelimeler kalemimden kağıda dökülürken, kafamın içinde binlerce kitap sayfasının aynı anda çevirme sesleri yankılanır. Her satıra düşecek doğru kelime; 
birbirinden bağımsız halde yerini bulur. Tıpkı kar taneleri gibi... Oysa kar içinde hiçbir kötülüğü barındırmayacak kadar saftır, temizdir ama soğuktur da.
Duygular gibi soğuktur. Tozlanmış rafların arasında belki birkaç kitap duyguların tadını anlatmıştır insanlara. Ama kimse okumaz.
 İnsanlar duyguları unutalı çok zaman olmadı. İnsanlar hayatlarına hayali prangalar bağlıymışçasına hareket ediyor. Duygular ölü, hisler ölü...Tüm duygular,
 tüm bedenler, tüm gerçekler sonsuz bir boşluğun içine düşmüş, ruhumuzu sömüren derin bir karanlığa emanet bırakılmış gibiyiz.