eylül

eskisi kadar özlemiyorum seni
          
          eskisi kadar özlemiyorum seni,
          ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda..
          adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor..
          yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
          biraz yorgunum..
          biraz kırgın..
          biraz da kirletti sensizlik beni!
          nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
          “iyiyimler” yamaladım dilime.
          tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
          hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni..
          gel diye beklemiyorum artık,
          hatta istemiyorum gelmeni..
          nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
          arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum
          benim derdim yeter bana banane!
          alıştım mı yokluğuna?
          vaz mı geçiyorum, varlığından?
          tedirginim aslında,
          ya başkasını seversem?
          inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem..
          
          özdemir asaf

aşk
          
          şimdi sen kalkıp gidiyorsun,
          git.
          gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar,
          gitsinler.
          oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
          ...
          
          cemal süreya
          
          

'git' diyorsun da olmuyor işte git demekle, her şeye rağmen gidemiyor insan. ben de sana 'sev' diyorum mesela. sevebiliyor musun?
          
          cemal süreya

beklenen
          
          ne hasta bekler sabahı,
          ne taze ölüyü mezar.
          ne de şeytan, bir günahı,
          seni beklediğim kadar.
          geçti istemem gelmeni,
          yokluğunda buldum seni;
          bırak vehmimde gölgeni
          gelme, artık neye yarar?
          
          necip fazıl kısakürek

biliyorum sana giden..
          
          biliyorum sana giden yollar kapalı
          üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni
          
          ne kadar yakından ve arada uçurum;
          İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
          
          uyandım uyandım, hep seni düşündüm
          yalnız seni, yalnız senin gözlerini
          
          sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım
          ben artık adam olmam bu derde düşeli
          
          şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
          yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki
          
          anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
          ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği
          
          kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;
          hangi şarkıyı duysam, bizim için söylenmiş sanki
          
          tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor
          nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
          
          çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;
          bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri
          
          rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
          bu böyle pek de kolay değil gerçi…
          
          alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
          bunun verdiği mutluluk da az değil ki
          
          çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
          sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
          
          inan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,
          son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:
          
          bir gece yarısı yazıyorum bu mektubu
          yalvarırım onu okuma "perşembe" günleri
          
          cemal süreya 
          
          

bir gece ansızın gelebilirim
          
          bu kadar yürekten çağırma beni
          bir gece ansızın gelebilirim
          beni bekliyorsan, uyumamışsan
          sevinçten kapında ölebilirim
          belki de hayata yeni başlarım
          içimde küllenen kor alevlenir
          bakarsın hiç gitmem kölen olurum
          belki de seversin beni kimbilir
          kal dersen, dağlarca severim seni
          bir deniz olurum ayaklarında
          aşk bu özleyiş bu, hiç belli olmaz
          kalbim duruverir dudaklarında.
          ya da unuturum kim olduğumu
          hatırlamam belki adımı bile
          belki de çıldırır, deli olurum
          sana kavuşmanın heycanıyle
          aşk bu, bilinir mi nereye varır
          ne durdurur özlemini, seveni
          bakarsın ansızın gelebilirim
          bu kadar yürekten çağırma beni.
          
          ümit yaşar oğuzcan

var
          
          şu senin bulutsu sesin var ya
          uçtan uca tersyüz ediyor geceyi
          ...
          yataklar var konuşmak için
          öpüşmek için telefon kulübeleri
          ...
          şu senin tutkulu sesin var ya:
          ortak güzellik artı yara izi.
          ...
          tutar ellerinden kaldırırsın
          adı kötüye çıkmış tüm sözcükleri.
          ...
          aşklar var unutulmamak için,
          boğulmak için ilk sevgili.
          
          cemal süreya 

hayal oyunu
          
          ellerindi ellerimden tutan
          ellerimdi ellerinden tutan…
          bıraktığı anda ellerimiz ellerimizi
          gökyüzüne vuracaktı gölgeleri ellerimizin
          kimbilir kaç martılar halinde
          
          bir masada karşı karşıya
          seyrederken dudaklarını senin
          dile gelmiş ilk Türkçeydik
          henüz başlamış kül rengi bahar
          ne savaş, ne barıştık biz…
          bu dünyaya yeni gelmiş bir diyar
          manolyaya gece konmuş kumrular
          
          can yücel
          

seni günlere böldüm...
          ...
          şiirler söylenir, şiirler biter
          biz bu sevdayı neresine sakladıktı sen ona bak da
          kahverengi avuçlarına mı gözlerinin
          tam oradan mı kahverengi yağan bir aydınlığa.
          
          bütün günler yenileşir her bekleyişte
          ve bütün dünler, bütün geçmişler
          kapını açarsın ki bir de, hiç kimseler yok
          çaresiz, benim sana gelişim de hep böyle
          ...
          
          edip cansever 

güz bahçemde açılmış o son çiçeğim benim..