borntograveyard
dogum gunum kutlandigi icin twittera giremiyorum cunku hicbir seye cevap vericek tesekkur edicek enerjim yok. boyle olmayi da durumlarin boyle olmasini da ben istemedim. bir seyler yanlis, hem de cok yanlis ve duzeleceklerine dair umitlerimi cok onceden kaybettim. buna ragmen neden hala burdayim, gitmemem icin beni durduran ne bilmiyorum. galiba biraz da olsa umudum kalmis. ama bu kafanin icinde yasamak cok zor, tek bildigim sey bu. onceden annemle yasamak derdim, sonra bu ailede yasamak demeye basladim. simdiyse en zoru kendimle yasamak. bu susmayan ve taniyamadigim, guvenemedigim, neden bana bunlari yapiyor anlamadigim bu zihinle yasamak en zoru.
borntograveyard
belki hayalime kavusunca hayatim guzellesir ve gitmekten de vazgecerim, bilmiyorum. neyimde sorun var artik ogrenmek istiyorum. cozebilecegim bir seyse kalmaya da karar verebilirim belki. ama bu zihni susturamazsam, hele de hayalim gercek olduktan sonra kendimi hala sevemezsem.. kalamayacagimi da biliyorum. kalmayi ya da gitmeyi.. bu ikisinden hangisini istedigimi bile bilmiyorum. kendimi anlayamiyorum, tanimiyorum. tahmin bile edemiyorum. sorunum ne, yolum ne, deger miyim yoksa degmez miyim artik ogrenmek istiyorum. su sorular ve istekler icinde benim tek bildigim su ana kadar pek cok kez beni kedilerimin durdurdugu ve hala daha her an gidebilecegim. kendi hayalimi bile gerceklestirmeyebilirim, kendime verdigim sozu bile tutmaya bilirim. guveni hak etmiyorum. her an gidebilirim.
borntograveyard
herkesi sevebildim, herkese iyi de geldim. herkes icin cabaladim da. ama kendim hep bir yabanciydim. kendi dusuncelerime, duygularima bile guvenemedim. oysa basarmaliydim. basarinca icin buyuk bir hayalim vardi her zaman. basaricaktim ve o mutlulugu yasayacaktim, ama cok buruk olacakti bunu biliyordum. buruk gulucektim, aglayacaktim. sonra gidecektim. butun hayalim buydu. kalmak zordu, en zoruydu. gitmeyeyse bir turlu layik olamadim. denedim de, ama basarsaydim istedigim son da olmayacakti. cunku kendim icin yazdigim son icin uygun bir halde degildim. hala degilim. ama cabaliyorum. en azindan bu hayalim icin. yazamiyorum, zihnim yemin ederim ki izin vermiyor. cunku susmuyor. ve bunu tarif edemiyorum ama kendi kendime engeller koymak beni olduruyor. en azindan artik tek bir seyi istedigim sekle sokmak istiyorum. buradan gitmek istiyorum.
borntograveyard
bekledim. zayiflamak, guzellesmek, istenmek icin bekledim. ama bir seyi her zaman goz ardi ettim. istenmeyen biri degildim ki zaten, belki istedigim herkes istememisti ama bundan daha normal bir sey olamaz sonucta. ben kendimi isteyemedim. kendime yeterli gelemedim. sadece bu duzelsin istedim. kendimi sevebilmek, kendime guvenebilmek istedim. bunun icin zayiflamaliydim, bunun icin estetik yaptirmaliydim, bir basarim olmaliydi, cok sevilmeliydim. herkes tarafindan ve cok. takdir edilmeliydim, hayran olunmaliydi bana. her zaman bunu istedim. en cok bunu, sadece bunu. ama kendime izin vermedim. bu istegimi yasamama bile izin vermedim. evet tek engelim ben degildim, annem de vardi. ailem de vardi. her an, hicbir sey cabalayamayacak kadar kotu hissettirildim ya da kwndime kendim hissettirdim. yeterli gelemedim. digerlerinden de cok kendime yetemedim.
