Raf

Bk finalinden sonra aglamamaya calisiyorum

Hayat var. Hayat var...

Bazen insanın zihni, kendi içinde yankılanan seslerin dar sokaklarında kaybolur. Ne tarafa dönse, karanlığın içinden fısıldayan bir düşünce çıkar karşısına. Kendiyle konuşur, kendiyle kavga eder, sonra yine kendiyle barışır. Ama bu barış, kalıcı bir huzur değil; daha çok, fırtına öncesi sessizlik gibidir. İçinde dolaşan sorgular, hiçliği bile ağırlaştırırken, en büyük savaşın dışarıda değil, içeride verildiğini fark eder. Ve belki de insan, en çok kendine yenildiği zaman büyür.

İnsan bazen kendi gölgesinde kaybolur. Kimse görmez ama orada tüm acıları, umutları ve sakladığı sırlarıyla durur. Ve sessizce kendini tanır.

Bozuk saat bile günde iki kez doğruyu gösterir.Ama sen gittin ya, zaman bile artık doğruyu göstermez oldu.

Toprak seni incitmesin.. doğum lekeli çocuk

Oha ilk defa orenda okuyucusu gordum

Yalnızlık, kimsenin seni terk etmesiyle başlamıyor. Asıl yalnızlık, odanın ortasında otururken, çevrende yüzlerce insan varken, kimsenin seni duymamasıyla başlıyor. Sessizliğin içinde çığlık atıyorsun ama sadece kafanın içinde yankılanıyor. Gözlerinin dolduğunu fark eden bile yok. Herkes seni güçlü sanıyor çünkü hiç "dayanamıyorum" demedin. Hep “hallederim” dedin, hep “önemli değil” dedin. Ama kimse bilmedi; sen gece yatağa yattığında, ışığı kapatınca değil… içindeki ışık söndüğünde yalnız kaldın. Ve artık biriyle konuşmak istemiyorsun… çünkü yorgunsun. Yalnız değilsin, kimsen yok.

Bir şey olmadı aslında. Ama her şey biraz yer değiştirdi. Renkler solmadı, sadece başka tonlara döndü. Sesler kısıldı demem, ama sustukları yer çok tanıdıktı. Birileri bakarken gördü sandı, bense göründüğüm yerden çok uzaktaydım. Kalbim atıyordu, evet… ama ritmini sadece ben duydum. Belki de her şey aynıydı. Sadece ben başka biri olmuştum.
          

İçim boş, her şey donmuş. Bir ses var ama sustum, belki de duymuyorum. Her adım, daha derine batıyor; kaybolan her düşünce bir kayıp. Zaman, bir anlık ışık gibi geçiyor ve ben sadece gölgemde kayboluyorum. Geriye hiçbir şey kalmıyor. Yalnızca çökmüş bir varlık… ve hiçbir yer.