O kadar saçma bir yerdeyim ki, iyi olmaya çalıştıkça daha çok batıyorum dibe. Ne yapmalıyım, ne tarafa gitmeliyim bilmiyorum. Sürekli uyumak istiyorum, uyuyunca uyanmak istemiyorum. Hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden. Bir zamanlar sevdiğim şeyler bile yabancı bana, tıpkı insanlar gibi. Eski ben değilim artık. İçten gülüşlerim yok, insanlara tahammülüm yok. Herkes, her şey boş geliyor. Araf dedikleri bu galiba... Ufacık bir mutluluktu istediğim, kursağımda bıraktılar. Düşlerde kaldı her şey. Beni bu hâle getirenleri affetmiyorum. Affetmeyeceğim. Hakkım helal olsun, öteki dünyada karşıma bile çıkmasınlar diye.