ahenk

son zamanlarda sadece üzgün hissediyorum ve kimse beni nasıl anlayacağını bilmiyor. iyi gittiğini düşündüğüm her şeyin beni yıpratması ağrıma gidiyor. devam etmeyi deniyorum, sürekli deniyor ve çabalıyorum. tüm bunlarla, tüm olanlarla ayakta durmaya çalışıyorum, olanların beni çok fazla etkilemesini durdurmaya çalışıyorum. ama ne kadar daha fazla güçlü kalabileceğimi bilmiyorum. içimde beni yıpratmayı seçen bir göğüs ağrım var. bu ağrı her şeyi erozyona uğratan, içimdeki tüm bahçeleri yıkıp geçen, her şeyin çukuruna ulaşan bir ağrı. beni ağlatmayan, rahatlama hissi vermeyen, sakinlik göstermeyen, içsel huzurun olmadığı, bir şeyin geçmediği bir ağrı, bazen çok iyi olacağını düşündüren, bazense hiçbir şey hissettirmeyen bir boşluğun içerisinde öylece sürükleniyorum.

bir süredir plastik vazolar gibi kırılmıyorum

bir kez daha diye mi diretmeliydim şefkat görmek için. yoksa zaten duyguların adı olmaz mıydı sizin sokağınızda. anlamak için dinlemeye gerek yok, ben susmaların dilini bir gecede öğrenmiş ve hatta öğretmiştim. hatırla. ben bir zamanlar seni anlamak için oradaydım. 

özenle saklanmış heyecanım, çantamda hikâyelerimle sana anlatacakmışım gibi biriktiriyorum ben hâlâ her şeyi. bir şeyleri artık yapamayacak olmak benim dilimde şimdi keskin bir bıçak darbesi. baksana, bu çok acı. 

bir şekilde girdin hayatıma. seni anı olarak saklamak isterdim, mesela güzel bir anı olarak. çok özel ve derin bir anı olarak, ama kötü bi anı olarak değil. keşke seni tanımasaydım olarak değil. seni içimde hep yeşeren bir çiçek, sulandığı zaman tekrar ümit bağlayacak tekrar hayata dönemeye can atacak  bir çiçek olarak saklamak isterdim. ben seni içimde güzel ve güzelden öte olarak saklamak isterdim canımın en içi. kalbimin en güzel yerine en derinine seni sabitlemek isterdim, çok şey istedim ama tek istediğim güzel bir anı olarak kalmandı.

ölürken kahkahalarımı babama bırakacağım.

tut elimi, buradan gidelim 

üstünkörü ya da mahvolmuş.

şu alemde tek kalsam; o, benim olmaz

anneler ölürken bile çocuklarının ellerini bırakmıyor, ne tuhaf.