Dilek Şimşek

***Fırçanla boyayamadığın bedenimi,ruhunla boya kadınım***
Bir fincan kahveye kırk yıllık hatır yükleyenler, öznesini manzaraya saklayanlar; umudunu göğsüne siper edip okyanusa dalanlar. Hepsi içimde. 
Geniz yakan, tuzlu suya kurban ettiler kendilerini. Dedim ya umut hepsinde vardı, kimi kahveyi içtiğine sakladı umudunu, kimi manzarasına; kimi ise saldı gitti okyanusa. Bu yüzden kurbanlar ya işte. İçlerinde saklamayı bilemediler. Hırçın denizin, tuzlu suyuna gömemediler. Boğulup gittiler. Ben kendimi kaybedemezdim, benliğimi hiçliği mi. Bu yüzden yaktım umutlarımı, dile kolay ya kaç sene oldu acaba, şu göğsümde bir boşlukla uyanalı. Bu kaç oldu evrenleri sığdırabileceğim bir boşluk oluşturalı.