Herkesin hayatında birçok dönüm noktası vardır geleceğini şekillendiren. Yaptığımız tercihlerin bizi nereye götüreceğini bilemeyiz ama bunu yaparken sonucu az çok kestirebiliriz. Bazense asıl dönüm noktamız bizi yolumuzda yakalar. Başta emin olduğumuz şeye karşı olan inancımızı sorgularız. Beklentilerimiz karşılanır ya da karşılanmaz. İstediğimiz sonucu umarak girdiğimiz yolda duraksarız, belki yorulur dinleniriz. 

Yaşam da asla bitmeyen bir yoldur. Her gün hatta her an yürürüz o yolda. Labirentteymiş gibi döner durur, sürekli farklı yerlere savruluruz. Ama hayatın labirentinde sadece tek bir çıkış vardır, ölüm. Ancak son nefesimizi verdiğimizde biter yolculuğumuz. 

Acıyla kıvranan birçok ruh için kurtuluştur bu son. Ama hayatı sevenler içinse sadece sondur işte. Hayallerinin, yapmak istediklerinin sonu.

Ben yaşıyorum ve yazıyorum. Çünkü o labirentin sonuna geldiğimde geçmişe bakıp pişmanlık duymak istemiyorum, keşkelerim ve eksik bıraktığım işlerimin olmasını istemiyorum. Bedenim toprak olduğunda da yaşamaya devam etmek istiyorum. Şu an nefes alıyorkenki düşüncelerimin, varlığımın ben yokken de buralarda kalmasını istiyorum. 

Öldüğümde bile yaşama sımsıkı tutunabilmek için yazıyorum.