Yaşadığım her acıya, gözümdeki her yaşa, hiç sevilmeyişime...
Bu gece bir sigara dumanıyla inandığım güvendiğim sırtımı yasladığım her şey yok oldu. Yalanlarla dolu bu dünyada en büyük yalanları hep ben söyledim. Kendime. Bitecek dedim mesela. Biten ben oldum. Yalanlar söyledim. İyiyim dedim. Her gün ölüyordum ama. Hiçbir şey olmamış gibi kalktım yaşadım. Yaşıyorum, yaşamak istedim. En çok kardeşim için yaşamak istedim. Yanındayken kimse ona zarar veremezdi. Kollarımın arasındayken tüm dünya karşımda olsa yine onunla oyunlar oynar, saçlarını okşar bir şey yok, korkma derdim. Sonra onu bırakıp gittim. Neden gittin dediğinde senin için dedim. Ama geri geleceğim, dedim. Gittim. Döndüğümdeyse soğuk, sevgisiz, leş gibi kokan ev. İçinde sen. Öylesine masum ve korkmuş. Şeytanın avcunda ama henüz şeytanı seven sen. Büyüdüğünde sevgin nefrete dönüşecek, biliyorum kendimden. Bu dünya acımasız, çirkin ve hilekar. Yalan, dolan. Ama bak gece bitecek, güneş yeniden doğacak bizim için. Yarınlarımız var mutlu ve aydınlık. Bedelini ödediğimiz her şeyin en güzel ve özelini yaşayacağız. Sadece zamana ihtiyacımız var. Bu sefer kendimle beraber seni de kandırıyorum. :)
