Bazı masallar kötü sonla bitebilirmiş.. Masal artık yok çünkü hiç olmadı. Her zamanki gibi Elif üzüldü dizleri parçalandı, elleri kanadı, canı acıdı, ağladı ama bir şekilde üstesinden geldi bunu yapmak zorunda bırakıldı. Bir gün yanında kimse olmayabilir diye yapayalnız üstesinden gelmek zorunda bırakıldı. Yanında olduğunu söyleyen bunu hissettirmeye çalışan kim varsa yok saydı. Çünkü buna alışkın değildi. Kendisini sevebilecek kişilerin de olabileceği bir defa bile aklının ucundan geçmemişti. Çünkü o buydu seven hem de çok seven hiç kimseye hissettirmeden duygularını zirvede yaşayan ana kendisini seven biri olunca onu kendisinden uzaklaştıran buz kalpli denilen ama sadece en saf duygularla sevmesine rağmen sevilmekten korkup kaçan masum bir kızdı. Hikayesinin mutlu sonla bitmesini isteyen masum bir can ama ne anladılar onu ne de anlamak için herhangi bir çaba sarf ettiler. Ne olurdu bir kişi onu gerçekten sevse, kırılmış kalbini görüp onu anlamaya çalışsa en azından korkmaması gerektiğini yanında olduğunu hatırlatsa ne güzel olurdu. Çok yoruldu ,yaşamaktan yoruldu, sevmekten, sevilmemekten yoruldu, sürekli bir karşılık beklenilmesinden yoruldu. Onun için tek bir kaçış vardı ama bunu yapabilecek kadar cesaretli miydi? Yarım kaldığı işi bitirebilecek gücü var mıydı?