Gercekten sevdıgınde bı sebep aramıyor bence ınsan. Cok nazık, cok komık, cok guzel. Hıcbırının onemı kalmıyor. Her zaman daha guzelı, daha komıgı var. Ama kımse sevdıgınden guzel olamıyor. Sevgı bı kosul veya sebep aramaz kı. Cok nadır ınsan gercekten sevıyor bence. Cok nadır ınsan deger vermeyı bılıyor. Keske bu kadar guzel bı duygu bu kadar basıtlestırılmese. Sahte sevdalar gercek sanılmasa. Insanlar sevmıs gıbı sevmese. Ben daha cok kucugum. Bu mecrada da cok deneyımsızım. Su ana kadar gercekten sevıldıgımı dusunmuyorum. En azından o anlamda. Aslında bu yuzden cok da yorum yapabılecek, tavsıye verebılecek bı konumda degılım sanırım. Gordugum, okuduğum, gozlemledıgım kadarıyla konusabılırım. Aılemden gordugum kosulsuz sevgıyı baskasından alabılır mıyım bılmıyorum. Ama su ana kadar kı deneyımlerımden yola cıkacak olursam, ınsanlar bı sure sonra sıkılıyor. Gercekten sevmedıklerı ıcın heyecanı kacıyor, bırakıyor. Gercek sevgı gormemıs kısının sahte sevdaları ayırt etmesı de zor oluyor sanırım. Sevgıyı hak etmedıgını dusunen kısılerın en ufak ılgıde karsı tarafa cok baglandıgını gordum. Bu baglılıgı sevgı sandıgını. Karsı taraf gıttıgınde de sevgıyı hak etmedıgını dusundugunu. Ne kadar uzucu degıl mı? Sevılmeyi hak etmedıgını dusunmek. Sanırım bu ozguvensızlıgın temelı de aıleye dayanıyor. Aılesınden bu kadar etkılenen
ınsanın aılesını secememesı de ayrı bı trajedı.
