Ne kokusunu hapsedebilir sin bir kavanoza ne sesini ne de nefesini. Ve zamanla...
Gözlerin gördüğü kadar hatırlar, kulakların duyduğu kadar, tenin dokunduğu kadar. Bir sabah uyandığında da ne gördüklerini ne duyduklarını ne de dokunduğun her bir zerresini hatırlamaz olursun. Zihnin de, ruhunda koca bir boşlukla baş başa bulursun kendini. Asıl zor olan yapayalnız kalman değil o koca boşlukta savrulup durmandır. Sen yeter dedikçe daha da şiddetle savurur seni. Her yanın yara bere içinde kalmıştır artık ve tam geçti derken yine kaşınır o yara. Aslında yaptığın tek şey kendi kendini bitirmektir. Oysa hayat bir nefeste başlayıp aynı nefesle bitecek kadar kısadır.
