Ruhum başıboş geziyordu.

Öyle ki, attığım her adımda gözlerim etrafı tarıyordu. Uzun zamandır kelimenin tam anlamıyla 'ruhsuz'dum. İnsanlar artık bana bu şekilde sesleniyordu ve ben tuhaf bir şekilde gocunmuyordum. Belki de alışmış olduğumdandır? Her ne kadar bu durumda yaşamaya alışmış olsam da bir ruhun, bedende nasıl durduğunu unutmaya başlıyordum. Başka insanlarda bunu görmem imkânsızdı. Öyle olmasa bile ben o'nu, kendi bedenimde hissetmek istiyordum. Bu hissi özlemiştim ve tuhaf bir şekilde bedenim acıyordu. Artık katlanamıyordum. Ve katlanamadığım her an, ruhum çığlık çığlığa alev alıyordu.